Donsol, Legazpi & El Nido - dag 56-65

25 jan. Al reizend brengen we deze dag door - een vlucht van Cebu City naar Legazpi, en een mini busje van Legazpi naar Donsol. Vanzelfsprekend gaat dit gepaard met de nodige vertraging. Highlight van de dag: in een idyllisch strandhuisje aan zee smullen we van een heerlijk klaargemaakte, verse Barracuda (vis).

26 jan. Fireflies! Rond de schemering stappen we samen met Chris (een Engelse Mevrouw die we de dag ervoor ontmoet hebben op het vliegveld, en van wie we de tip kregen om, net als haar, te slapen in een bungalowtje aan het strand) en twee andere passagiers in een kleine boot voor een tochtje over de rivier. Als het donker genoeg is, zien we waarvoor we gekomen zijn: vele vuurvliegjes aan de oever. Het is zo magisch, al die kleine fonkelende en knipperende lijfjes van de vliegjes. De gids vertelt dat de vrouwtjes op de takken en blaadjes zitten. De mannetjes daarentegen gaan iedere avond op pad om een vrouwtje te zoeken. Het flikkeren van hun groenige achterlijfjes is een communicatiemiddel. Wanneer het mannetje een geschikte partner gevonden heeft, gaan beide vliegen synchroon knipperen. Na een half uurtje lijkt de tak net een kerstboom: bijna alle vliegjes geven tegelijkertijd licht. Sprookjesachtig!

27 jan. Om 7.00 uur worden we met een tricycle opgehaald door Rodel van het duikcentrum. Ik geloof dat ik al eens uitgelegd heb wat een tricycle is, maar het is een motor met zijspan, welke overdekt is en plaats biedt voor meerdere personen. Maar met zo'n breedgeschouderde man als de mijne, is het toch elke keer weer proppen in het zijspan.
In het duikcentrum krijgen we eerst een briefing: wij, Chris en een Engels stel (alle 3 gevorderde duikers) gaan vandaag 3 duiken doen - één microdive in San Miguel en twee duiken in de Mantabowl. Mantabowl is dé plek om deze reusachtige roggen te zien vanwege haar sterke stroming en voedselrijke wateren. De stroming is er echter zo sterk dat we rif-haken zullen moeten gebruiken. Onder water moeten we, wanneer de divemaster een signaal geeft, allemaal met onze rif-haak aan een steen haken zodat de stroming ons niet mee neemt. Goed, dat wordt wat.... twee beginners met een kapiteinhoek-haak op zoek naar Manta's in een gebied vol sterke en wisselende stromingen. (Het duikcentrum heeft dan ook besloten om een extra instructeur in te zetten om mij en Niko in de gaten te houden).

Het is een stralende dag! In de witgeschilderde boot kunnen we onderweg genieten van de zon en uitzichten: vanaf de boot kunnen we maarliefst twee actieve vulkanen zien - Mount Mayon en een andere vulkaan. Schitterend zicht! De eerste duik is in rustig water waarbij de divemaster met een aanwijsstokje kleine wezentjes of speciaal koraal aanwijst. Ik moet eerlijk bekennen dat Nikola en ik weinig meegekregen hebben van de micro-organismen - de twee Engelsen voor ons nemen RUIM de tijd om het te bekijken en er in close-up een foto van te maken. Tegen de tijd dat wij langs het desbetreffende plekje komen is het voor ons óf onduidelijk wat de duikmaster één minuut ervoor heeft aangewezen, óf het wezentje heeft het hazenpad gekozen, óf de divemaster zwemt verder en wij moeten als speedies achter hem aan. Ik geloof dat we alleen een felblauw met gele zeeslak hebben gezien; die was te traag om zich uit de voeten te maken haha. Desondanks een hele leuke duik - wij vinden eigenlijk alles onder water nog interessant. Of het nou een micro-organismen is of een prachtige koraalwand. Dus wij zijn terug aan boord dan ook erg enthousiast over onze duik.

Voor de tweede en derde duik moeten we een flink stuk varen. De zee in Mantabowl stroomt in een soort enorme draaikolk (2 bij 2 km). In die kolk zelf zitten weer stromingen die alle kanten op gaan. Hoewel de zee heel rustig kabbelt aan het oppervlak, is het best wel heftig onder water! Het belangrijkste is dat je als groep bij elkaar blijft en dat je natuurlijk geen koraal of rots raakt door de stroming. Als de divemaster het teken geeft om jezelf met je rif-haak vast te zetten, zoekt iedereen zo snel mogelijk een steen om het haakje aan vast te maken. Het is een komisch zicht: 8 duikers verspreid over de bodem hangend in de stroming aan een touw vastgemaakt aan de dichtebijzijnde rots. En de stroming is soms zo sterk, dat het behoorlijk pijn doet aan mijn handen om me aan mijn touw vast te blijven houden. Het is helemaal een zooitje ongeregeld als de divemaster het signaal geeft om los te haken - want, zodra je loshaakt, dan ga je ook mee met die stroom. Het is de kunst om allemaal tegelijk die haak los te maken, maar dat is lastiger dan je denkt. Op sommige stukken is de stroming gelukkig even weg of wat rustig. Al met al heb ik deze duik eigenlijk alleen maar rotsen gezien. Om heel eerlijk te zijn, ik heb geen moment om me heen gekeken voor een mogelijk voorbijkomende Manta. Ik ben gewoon te druk met mezelf haha: het aanhaken is best lastig, want je moet een stevige steen zoeken waar je je haakje met touw aan kan haken. Meermaals heb ik een steen te pakken die samen met mij lost komt door de stroming, waardoor de duikinstructeur weer in actie moet komen (oepsie). Andere lastigheden zijn het op tijd weer loshaken, het volgen van de groep, het ontwijken van rotsblokken en koraal en het in de gaten houden van mijn buddy (Niko en ik moeten hier duidelijk nog aan werken..)

De derde duik gaat al wat beter, omdat we allemaal wat meer gewend zijn aan de stroming. Voor de kenners onder ons: het is een stroming van 5 knopen. Op een gegeven moment wordt de groep dan ook meegenomen door een stroming van heb ik jou daar (behalve de duikinstructeur/masters, maar die laten zich dus ook maar meevoeren). Je gaat er gewoon in mee en je kan er niks tegen doen. Deze duik heb ik wat meer gelegenheid om met mijn ogen de omgeving af te speuren. Ik zie veel bijzondere (grote) vissen. Verbazingwekkend hoe de vissen constant tegen de stroom in blijven zwemmen, arme stakkers. Oh en de Manta, niemand heeft er ook maar een glimp van opgevangen. Volgende keer beter, wij vonden het in geval een wereldse ervaring!!

29 jan. De vlucht van Manila naar Puerto Princessa is erg mooi. Het is klaarlichte dag en we vliegen veelal laag. Onder ons bevindt zich de zee met al haar groen-beboste eilanden. Onze landing op Puerto Princessa (op het eiland Palawan) is spectaculair! Het vliegtuig maakt een grote bocht en komt over zee aanvliegen. Net voordat we denken dat we nu écht in zee in gaan landen, is daar de landingsbaan. Ik mag geen namen doen, maar de persoon die naast me zat vond het erg spannend.

30 jan t/m 3 feb. El Nido. Het is een klein, sfeervol plaatsje gelegen aan een prachtige baai en omgeven door hoge lijmsteen rotsen en gebergten. Het kent enkele grotere hotels, guesthouses, barretjes, restaurantjes en heel veel touroffices. Het stadje is zich in sneltreinvaart aan het ontwikkelen tot een toeristische trekpleister. Gelukkig is het dus vooralsnog een zeer laid-back plaatsje, met smalle straatjes waar de tricycles en toeristen zich een weg door banen. El. Nido heeft geen ATM (wat ertoe leidt dat we de laatste dag behoorlijk krap zitten), en warm water is een luxe. De inwoners doen op zijn zachts uitgedrukt alles op hun gemakje (luiheid is iets wat de Filipinos overgenomen hebben van hun Spaanse koloniale bezetter). Leunend tegen hun deurpost of woning observeren ze urenlang de voorbij slenterende toeristen. Ik vind de Filipinos heel erg vriendelijk en gastvrij: waar we ook langskomen, we worden steevast begroet met "Goodmorning Mam" of "Hello Sir". En ze zijn niet verlegen om een praatje te maken.

Twee nachtjes slapen we in één van de drukste straatje van El Nido vlak bij het strand. We vinden het, voor de verandering, heerlijk dat het stadje wat meer ingesteld is op het toerisme. Er is veel te doen, te zien en het leeft meer. Ennn er is flink wat keuze tussen verschillende restaurantjes. Afgelopen week heeft het ons meermaals moeite gekost om überhaupt een plek te vinden waar we (betaalbaar) wat konden eten, dus dit is een fijne afwisseling - keuze genoeg!

Ook slapen we twee nachtjes in Makulay Lodging House: een knus huis op een afgelegen strand vlak bij El Nido, gerund door Branko, een Kroaat. Erg toevallig, en Niko en hij raken dan ook onmiddellijk aan de praat in hun moedertaal. Wij slapen op een enorme zolderkamer en hebben een balkon met uitzicht op de zee en de eilanden. Het is perfect, en het is hier zo rustig! Het is een idyllische locatie, met een prachtig restaurant en sfeervolle entourage. We zijn nog niet ingecheckt of één van de medewerkers komt enthousiast aangerend: "A snake, there is a snake. And a frog". Als we in de tuin gaan kijken, zien we de slang... en het lijfje van de kikker. De kop van de kikker zit namelijk in zijn bek. Hoewel de kikker worstelt voor zijn leven, doet het gif langzaam zijn werk. Leuke binnenkomer. Oh en we hebben nog een bewoner op zolder: een gecko!
En dan nog iets, de boot die ze bij Makulay Lodging House gebruiken voor eiland tours, is één van de boten die voor Expeditie Robinson is gebruikt. De expeditieleden zaten hier op een eiland vlak bij El Nido!

Éen dag huren we een scooter om o.a. naar het afgelegen Nacpac strand te rijden. De weg ernaar toe is schitterend, met veel bebossing en her en der wat bewerkte akkers, huisjes of hutjes. Filipijnen is voor nog maar 10% bebost, waarvan 1% tropisch regenwoud (Palawan). Er is niks beters dan de omgeving te verkennen (achter)op een motorbike. Nacpas beach is een juweeltje: een lap poederwit strand met helderblauw water, grote golven en uitzicht op een enorm privé eiland. Op de terugweg hebben we een lekke band - dat is even pech hebben, want we zijn nog zeker 10 km van El Nido af. Als we bij een klein winkeltje aan de weg aankloppen, blijkt de heer des huizes een handyman, die op Filipijnse wijze onze band in een half uurtje plakt. Hij is het hoofd van een jong gezin, en het is bijzonder om te zien hoe ze leven. In de Filipijnen is het heel normaal dat je op je 17e al een gezin sticht. De bevolking kent een hele jonge leeftijdsopbouw: de gemiddelde leeftijd ligt hier op 22.5 jaar!

Ook doen we een dagtour met een Bangka naar stranden en plekjes rondom El Nido. Het is een leuke island-hopping tour met gezellige mensen aan boord, maar de locaties zijn wel wat toeristisch. Iedere toeristenbureau doet namelijk ongeveer dezelfde locaties aan, dus dan kom je al gauw andere boten tegen. We doen twee bounty stranden aan, een Big Lagoon, Small Lagoon en een Secret Lagoon. Bijna iedere plek kunnen we alleen zwemmend bereiken, op de Secret Lagoon na (daarvoor moeten we ook nog door een smalle doorgang klimmen). De lagoons worden omgeven door muren van lijmsteen en begroeiing, heel mooi! Het water is kristalhelder. Niko en ik besluiten om op eigen houtje te snorkelen in de buurt van Big Lagoon (terwijl de rest zich in de lagoon vermaakt) en het koraal en de vissen zijn fenominaal. Zo mooi hebben we het nog nergens gezien. Ik zou willen dat ik een onderwatercamera/GoPro had, dan had ik het voor jullie vast kunnen leggen! Voor nu slaan we al deze (onderwater)ervaringen dan maar extra goed op in ons geheugen.

Tot de volgende blog!