Kampot & Phu Quoc Island - dag 20-27

De vorige blog eindigde met een busritje in de mini-van naar Kampot. De rit is gelukkig kort en om 11.00 uur hebben we al een hostel en scooter geregeld. Via een oude Franse brug (stamt nog uit de koloniale periode van Cambodja) rijden we de stad uit naar Bokor National Park met het Olifantengebergte. In 1920 hebben de Fransen op dit enorme plateau op 1080 meter hoogte een bergstation gebouwd: Bokor Hill Station. Het bergpad kronkelt 30km de berg op - dus dat is een flinke klim. Maar het is een schitterende tocht door het bosrijke gebied met prachtige uitkijkpunten. Hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt. En vooral Niko krijgt het op een gegeven moment wel erg koud (ik kan achterop de scooter nog enigszins uit de wind blijven). Zo koud dat hij in staat is om een jas van iemand mee te nemen. Gelukkig is dat niet nodig, want bij een uitkijkpunt vindt hij een overhemd in de bosjes (over de rand van de klif) die hij met een stok eruit vist. Die vieze blouse trekt hij op de scooter aan haha.
Eenmaal boven op het uitgestrekte plateau bezoeken we een klein verstoft Frans kerkje, het verlaten casino Bokor Palace (beetje spookachtig) en een enorm hoge waterval - omdat het geen regenseizoen is, is de waterval behoorlijk geslonken. Het vergezicht is adembenemend en we kunnen Vietnam zien en onze volgende bestemming: Phu Quoc Island!

21 dec. Met de scooter bezoeken we het kustplaatsje Kep. Kep Beach valt een beetje tegen - wij zijn natuurlijk de prachtige tropische stranden van Koh Rong gewend! Daarna besluiten we een dokter voor mij te zoeken. Ik heb sinds 2 dagen bultjes over mijn hele lichaam verspreid zitten, en het worden er in rap tempo meer. Het bezoek aan de lokale dokter is echt een lachertje. De man kijkt niet eens naar mijn bultjes. Ik heb enkel het woord 'skin problem' uitgesproken en hij rent al als een gek naar zijn medicijnkast om een zalfje te pakken. Goed bedoeld natuurlijk, maar hoe weet hij nou meteen wat het is zonder te kijken? Ik dwing de man bijna om mijn benen te inspecteren, maar ook daar schieten we niks mee op (in zijn slechte Engels concludeert hij dat het een allergie moet zijn). Zelfs ik kan zien dat het geen allergie is maar een soort insectenbeetjes... In Kep relaxen we die middag bij een Sailingclub met een mooi rustig strandje met een toprestaurant.
By the way, de bultjes zijn nu, dinsdag 30 dec, eindelijk bijna weg. Dat zalfje heb ik trouwens maar 1 dag gesmeerd.

22 dec. We willen vandaag iets meer van de omgeving van Kampot zien. Via een bumpy typisch Cambodjaanse weg komen we uit bij (lege) zoutvelden. We bezoeken daarna een kleine peperplantage, waar een heel vriendelijk Cambodjaans meisje ons een rondleiding geeft over de plantage (van productie tot sorteren en drogen). Kampot staat bekend om haar peper. Voor de oorlog in Cambodja uitbrak gebruikte ieder gerenomeerd restaurant in Parijs de Kampot pepper in haar keuken. Het heeft een geografische toekenning - alleen peper uit de streek Kampot mag zich Kampot pepper noemen (net als de naam champagne die alleen aan mousserende wijn uit de streek Champagne mag worden gegeven). En ze laat ons alle soorten pepers proeven. Aardig spicy!!
Met de scooter gaan we ook nog naar een karstgrot met daarin een goed bewaard gebleven tempel(tje) uit de 7e eeuw. Twee jongetjes zijn gretig om ons een rondleiding te geven en hun Engels te oefenen. Ze laten ons de stalagtieten en mieten zien die de vorm hebben aangenomen van een reusachtige olifant. Ook nemen ze ons mee in de Batcave. Met maar één zaklamp klauteren we langzaam de grot door. En dat op teenslippers.

Op 23 december eindigt ons Cambodja avontuur. Het is een bijzonder land met prachtige natuur en jungle, heel vriendelijke en lieve mensen en natuurlijk de ongekend mooie tempels van Ankor. De toeristische trekpleisters kennen veel faciliteiten, maar daarbuiten is het zeer armoedig en dat is soms toch best onaangenaam en lastig. We hebben ons verbaasd over het leefniveau van deze mensen en ook over de grote aantallen zwerfhonden. Op het platteland leeft de bevolking in houten op palen gebouwde hutjes met ossen voor de karren. Heel schattig is dat de kleine kinderen langs de weg rennen om naar ons blanken te zwaaien. En de mensen nemen bijna alles mee op de scooter (maar dat is volgens mij iets wat alle Aziaten doen): we staan niet meer raar te kijken als je een heel gezin op de scooter langs ziet komen, of een hond achterop zittend, of meubilair, of zelfs hele (nog levende) varkens vastgebonden op de scooter. Al deze nieuwe indrukken en mooie ervaringen nemen we mee naar ons volgende avontuur: Vietnam!

23 dec. Het is een uurtje rijden naar de grensplaats Hoi An. Na enorm veel rondslomp bij de grens (het blijkt toch lastig te zijn om met 21 personen de grens over te steken als niet iedereen de juiste papieren heeft) zitten Niko en ik dan eindelijk om 13.30 samen uit te waaien op het achtersteven van de boot naar het eiland Phu Quoc. Het eiland is groot, bebost, maar ook toeristisch en verwesterd met veel resorts en hotels. Op zoek naar een ATM (we moeten nodig wat Vietnamese Dongen hebben) lopen we Femke en haar vader tegen het lijf. Femke is een oude vriendin van Niko en woont voor een half jaar in Ho Chi Minh City. We wisten dat ze met haar vader voor kerst ook op dit eiland zou zijn. Die avond spreken we af in een cafe en houden een serieuze poolcompetitie. We hebben samen een super gezellige avond ennnnn team Niko&Saar wint ongeslagen!

24 dec. De dag begint zonnig dus we huren een scooter om het zuiden van het eiland te verkennen. Daar ligt Sao Beach - het mooiste strand van het eiland. We rijden totaal verkeerd haha (de kaart is echt niet gedetailleerd genoeg) maar dat drukt de sfeer niet. Als we na een uur omrijden het strand bereiken is het inmiddels bewolkt - en toch verbranden die middag, hè?! Aan het eind van de middag rijden we nog langs een aantal adresjes om te reserveren voor Eerste Kerstdag. In Vietnam is kerstavond DE avond, dus de hotels en resorts organiseren voor de toeristen juist vanavond iets speciaals. Maar we reserveren toch een tafel voor morgen bij het resort La Varanda (haar restaurant staat goed aangeschreven in de Lonely Planet) - dan stellen we ons kerstmenu zelf wel samen :)
We eten op de vismarkt, waar tientallen kraampjes staan vol levende (en dode) vissen, krabben, roggen, haaitjes, schelpen, kreeften en garnalen in bakken of in ijs. Je mag dan zelf je verse visje uitzoeken die ze vervolgens op de BBQ voor je klaarmaken. Het is super lekker, maar oh zo spicy. Ook deze avond sluiten we af in gezelschap van Femke en Peter (ik win weer nu samen met Femke) en de sfeer zit er zo goed in dat we bijna besluiten mee op stap te gaan. Maar we willen de skype-afspraak met Niko zijn ouders op kerstavond niet overslaan.

25 dec. Kerstmis 2014. Het is zo anders in deze setting. Ons kerstontbijt is iets uitgebreider maar bestaat zoals iedere dag uit yoghurt met fruit (in plaats van kerststol en kerstbroodjes). Ik heb wel een brief van het thuisfront die ik vandaag mag openmaken. We hebben een heerlijk ontspannen dag aan het strand en zwembad bij het resort van Femke. En ons kerstdiner die avond is ge-wel-dig. We hebben een tafeltje op het balkon met uitzicht op de tuin en de zee. Het diner is heerlijk en we worden zo in de watten gelegd. Op het strand kijken we 's avonds laat nog naar de sterrenhemel. Het was een bijzondere kerst.

26 dec. Nu staat het noorden van het eiland op het programma. Het is een mooi en ongerept gedeelte van het eiland. Tussendoor nemen we een duik in de heldere zee en onder het genot van een frisse kokosnoot rusten we even uit in een hangmat. De mensen liggen in deze landen heel vaak in een hangmat, dat ligt zo chill. Helaas brengt de jungletocht (overigens een super mooie route) ons niet bij mooie stranden maar bij vissersdorpjes. En iets te eten vinden blijkt ook onmogelijk. Dus na 3uur rondrijden besluiten we terug te gaan naar ons dorp. En onderweg komen we nog langs een lokale markt waar we onze ogen uitkijken. Temidden van alleen maar Vietnamezen liggen allerlei soorten en kleuren fruit gestapeld op schalen, en ook vissen van 1.5 meter liggen uitgestald.
We worden dit keer wel staande gehouden als we het resort in lopen om daar te gaan zwemmen, maar we kletsen ons eruit zodat we de middag nog kunnen afsluiten aan dit mooie strand. De zonsondergang vanaf het terras is weer een plaatje. Ons hostel voor vanavond is trouwens heel marginaal. De douche is stuk dus je moet emmertjes water over jezelf heen gooien. Ach ja, we zijn inmiddels wel wat gewend.

27 dec. 's Ochtends nemen we nog een laatste duik in de zee, en om 12.00 uur nemen we een taxi naar het mini vliegveld van Phu Quoc. De vertraging is bijna 3 uur, dat is wel een beetje jammer. De vlucht naar Ho Chi Minh City (Saigon) daarentegen duurt nog geen 40min. Het loopt tegen zessen als we geïnstalleerd zijn in ons hostel. Deze ligt in district 1, vlak bij de drukke backpackers straat en alle bezienswaardigheden van de stad. We drinken nog een drankje met Femke en Peter (papa van Femke), en spelen een laatste potje pool. Deze blijft onbeslist, want anders gaat Peter zijn vliegtuig naar Nederland echt missen. Met z'n 3en eten we nog wat op straat, zittend op van die kleine plastic stoeltjes. De mensen hier zitten eigenlijk altijd op babystoeltjes, echt apart.