Mt Kinabalu - dag 71-73

9 feb. Hoewel het nog (net) geen hoogseizoen is, biedt dit geen garantie voor het beklimmen van Mount Kinabalu. De berg herbergt immers maar een beperkt aantal slaapplekken, en je moet daar slapen wil je de top bereiken. In de stad Kota Kinabalu (KK) willen we zo snel mogelijk toerist agency Sutera Sanctuary Lodges bezoeken. Zij gaan namelijk over alle accommodatie op de berg en regelen de toegang tot Kinabalu National Park. In alle vroegte staan we maandagochtend voor het kantoor van Sutera Sanctuary Lodge - CLOSED. Als we rondvragen voor het beklimmen van Mt Kinabalu, wordt ons verteld dat het volgeboekt is tot en met juli/augustus. Oké, dit gaat lekker. De moed zakt me al een beetje in de schoenen - balen, want dit is waar we speciaal voor naar Maleisië gekomen zijn. Een dik uur later besluit het kantoorpersoneel de kiet open te gooien. En al snel kunnen we rustig ademhalen: er zijn nog slaapplekken voor de komende 10 dagen! Het wordt nog beter, want ze hebben zelfs voor morgen nog 2 bedden vrij! Na verschrikkelijk veel papierwerk staan we een uur later opgelucht en lachend buiten. We hebben het voor elkaar: morgen mogen we beginnen aan onze klim van de 4095 meter hoge berg Kinabalu, de hoogste berg van Zuid-Oost Azië.
Hoewel we morgenochtend om 07.00 uur een busje zouden kunnen nemen van KK naar Kinabalu Park Headquarter (ingang van Kinabalu National Park) besluiten we het twee uur durende busritje alvast maar te maken. Dat scheelt ons wat extra nachtrust voor de klim. In de mini-van ontmoeten we een Canadees stel - Liza en Dusan. Al kletsend vliegt het busrit zo om. Ik vergeet bijna te genieten van de mooie uitzichten op de beboste valleien onderweg. Het busje zet ons voor de Park Headquarter, op 1800 meter hoogte, af. Het heeft net flink geregend en de jungle is gehuld in een dikke laag mist. Het is schijnbaar erg duur om in de Park Headquarters te slapen, dus we moeten iets anders zoeken. Met z'n 4en lopen we naar het dichtstbijzijnde hostel, maar die vragen Hollywoodprijzen. Daar staan we dan. Op dit soort momenten voel ik me echt zo'n backpacker haha. Op mijn slippertjes sta ik in de drek met een enorme rugzak op mijn rug, de andere rugzak op mijn buik, in de kou en mist, zonder slaapplek. Langs de weg sjouwen we een stuk bergafwaards, en bij een bord langs de weg slaan we af. En nu zit het mee - de accommodatie heeft nog precies twee kamers. En het is niet zo maar een kamer, nee, het is een modern huisje voor ons tweetjes! Één wand is helemaal van glas, waar we zicht hebben op de jungle in onze achtertuin. Super leuk. Nu merken we tenminste dat we in Borneo zijn. Het is er alleen net zo vochtig als buiten. De net gedweilde vloer is derhalve nog zeker een uur nat gebleven. We halen onze warme kleding weer tevoorschijn, en brengen die avond door met het Canadese stel in een lokaal restaurant.

10 feb. Climbing the first six kilometer
Terug in het Park Headquarter moeten we nog het één en ander regelen voor de klim, zoals een gids, transport naar het startpunt, voedselbonnen, verzekering, etc - en de daarmee gepaard gaande formulieren. Bureaucratie ten top! Van kantoortje worden we naar een ander kantoortje gestuurd, terug naar de receptie, naar een ander kantoortje, naar het restaurant voor het ophalen van de lunch. Een typisch van-het-kastje-naar-de-muur-geval. Om de kosten te drukken besluiten we een gids te nemen samen met een Canadese jongen, Mitchell, en een Chinese jongen, Daniel. Met een busje worden we naar het beginpunt van de klim gebracht. Vol energie en enthousiasme kunnen we om rond 10.15 van start gaan op 1866 meter hoogte.

Vandaag doen we de eerste 6 km hike naar een hoogte van 3300 meter, waar de hutten en Laban Rata Resthouse (met restaurant) liggen. Het pad is 'aangelegd', dat wil zeggen dat ze traptredes hebben gemaakt op plaatsen waar het erg steil is, en leuningen om aan vast te houden. De hike door de jungle valt nog behoorlijk tegen. Het is alleen maar steil omhoog klimmen en het pad heeft geen enkel vlak stuk. Om de 500-1000 meter kunnen we bijkomen in shelters: kleine overdekte hutten met een toilet, vers bergwater en bankjes om op te zitten. Oeps, onze voedselvoorraad gaat behoorlijk hard haha; mentos, koekjes, crackers, fruitella, boterhammen, appels, rozijnen, noem maar op - eigenlijk ook bedoelt voor de tweede klimdag... Rond de shelters stikt het van de eekhoorntjes. Ook die weten de snacks te vinden.

Het is zwaar, en we hijgen van de inspanning (vanwege de ijle lucht ben je op deze hoogte heel snel buiten adem). Maar er is zo veel te zien en we hebben het super samen. De eerste 3 kilometer hiken we in de dichte mist door de jungle met al haar geluiden en bijzonderheden. Onderweg zien we drie Red Leaf Monkeys: grote roodbruine apen met een hele lange staart. Ook wijst de gids ons op een vleesetende plant (Nepenthes Villosa) - heel bijzonder! Het is trouwens heel erg vochtig, maar het werkt wel verkoelend tijdens het klimmen. De glibberige stenen en modder maken langzaam plaats voor andere vegetatie als we op 4-6 kilometer zitten (van dichte jungle naar lage bosjes en weinig bomen, naar struikgewas en heide). Ook trekt de mist langzaam op, want we zitten nu boven de wolkengrens. Geregeld stoppen we, komen we op adem, drinken wat, wachten we op Daniel, en gaan we weer door. Als we na 4.5 uur eindelijk Laban Rata bereiken, zijn we helemaal kapot.

In Laban Rata verzamelen zich steeds meer klimmers - ik denk dat we met een man of 90-100 zijn. Het is een groot 'hotel' op de berg, zo eentje die je ook in Oostenrijk op de piste hebt staan. Echter, het is in een wat verpauperde staat, en het heeft enkel slaapzalen (dorms). Op de begane grond is het restaurant en een groot balkon met uitzicht. Als de mist wegtrekt hebben we fantastisch zicht op de piek van Mt Kinabalu. Het is een imposante berg: geen begroeiing meer, maar enkel kale rotsen. Morgenochtend zullen we ons daar een weg door banen naar de top, ik ben benieuwd! Het diner buffet in het restaurantis uitmuntend. Veel keuze, veel eten, en lekker. In ons pakket zitten trouwens 5 maaltijden: de verpakte lunch van vanmiddag (welke karig was), het diner, supper (02.00-03.30) en breakfast in buffet-stijl in Laban Rata, en lunchbuffet bij terugkomst in het Park Headquarters.

Vanaf het balkon van het restaurant is de zonsondergang adembenemend. Langzaam zakt de zon in de wolkendeken ver beneden ons. Schitterend! Samen genieten we van de mooiste zonsondergang die we ooit gezien hebben. In het donker klimmen we even later naar onze hut, Gunting Lagadan, welke 150 meter hoger ligt dan Laban Rata. Dat betekent nog een extra klim haha. Om 19.30 kruipen we in ons stapelbedje in een mini 4 persoons kamer, cozy!

11 feb. Reaching the 4095.2 meter
Wij, Daniel en Mitchell slapen als roosjes, maar daar komt om 01.45 uur abrupt een einde aan. Goed ingepakt dalen we eerst terug af naar Laban Rata voor een maaltje, en vol goede moed beginnen we om 02.45 aan de laatste 2.9 kilometer. Met enkel een zaklamp (in mijn geval) of hoofdlamp (Niko) is het een bijzondere klim zo in het pikkedonker. Pff, maar wat een lange colonne klimmers gaan ons voor. In een langzame rij sloffen de mensen de trappen op naar boven. Ons tempo ligt hoger, dus ik ben het al snel beu en ga de mensen inhalen. Langzaam wordt het dan ook rustiger. Maar wat een klim: het is zwaar, echt zwaar - constant de steile stukken, geen enkele meter is vlak. En op deze hoogte is ademhalen lastig. Je bent gewoon zo snel buiten adem!

Na een half uur is het enkel nog gesteente en moeten we ons via een dik touw omhoog trekken en klimmen. Al snel laat ik het touw voor wat het is: het is echt makkelijker om voorovergebogen voetje-voor-voetje te klimmen. En zonder zaklicht gaat ook beter: in het maanschijnsel kan ik voldoende zien. Als ik voor me kijk, zie ik de donkere berg, en in de verte Low's Piek. Achter me zie ik een smalle sliert lichtgevende puntjes via dezelfde route omhoog komen. In het donker is het niet eng hoor, het heeft wel iets. Stap voor stap, het gaat met moeite en veel rustpauzes.

Om 05.15, twee en een half uur later, bereiken we uitgeput het hoogste punt: Low's Peak 4095.2 meter. We zijn zeker niet de eerste, maar horen wel bij de eerste 30 klimmers die vanochtend de top van Mt Kinabalu bereiken. We zijn zo trots, op onszelf, op elkaar.

Het is er freeeezing - echt verkleumen op die piek. Oké, 06.00 uur, langzaam verkleurt de lucht roze aan de horizon. De zonsopkomst is schitterend: de lucht verkleurt langzaam en de eerste zonnestralen verlichten de pieken en punten van Mt Kinabalu. Wel een beetje sneu voor de mensen die nog steeds aan het afzien zijn op de berg. Want het is werkelijk adembenemend. Nu pas zien we hoe imposant de berg is, en wat we de afgelopen uren aan kilometers afgelegd hebben.

Rond 07.00 beginnen we aan onze afdaling, langs South Peak, precies zoals we gekomen zijn. Leuk om nu wel goed de omgeving te kunnen zien. Vergis je niet, afdalen is ook heavy. Heel zwaar. Dat is het enige wat ik er nog over wil zeggen. Ik ben zo blij als we drie uur later Laban Rata zien liggen: Halleluja! Een heerlijk ontbijt buffet staat voor ons klaar. Maar, hoe denk je dat dat eten daar allemaal komt? Het is ongelofelijk, maar de voedselvoorraden worden iedere dag aangevuld. De dragers klimmen via dezelfde route als wij (dus zeker 5 uur) naar 3300 meter hoogte met al die voorraden, zo zwaar! Ik heb diep, diep respect voor deze mensen.

De laatste 6 kilometer afdaling zijn misschien wel het zwaarste van de hele klim, althans voor mij (Niko had beduidend meer moeite met de klim dan met de afdaling). Uur na uur afdalen. Je benen voelen als lubberige knakworsten en je knieën functioneren nauwelijks meer. We zijn moe en afgepeigerd, maar ik moet zeggen dat we behoorlijk veel lol hebben. Het is ook zo'n euforisch gevoel om op de top te hebben gestaan.

Laat die spierpijn maar komen!