Sa Pa & Cat Ba Island - dag 38-50

Het is 18 jan, 07.00 uur en we zijn 2 uur geleden geland op Manila International Airport. We zijn in de Filipijnen! Vannacht hebben we na 26 dagen Vietnam verlaten. Pas om 11.00 gaat onze volgende vlucht naar Cebu, een eiland een uurtje vliegen van de hoofdstad Manila af. Samen met Marco (de Duitse jongen die ik al eens eerder genoemd heb) zitten we nu al een tijdje in een cafe op het vliegveld onze tijd uit te zitten. Om je een voorstelling te maken van hoe we ons voelen: denk aan drie backpackers die nog geen 3 uur geslapen hebben (in het vliegtuig nog wel) met al hun bagage gestapeld in een klein koffiezaakje, die aan tafel hun tanden zitten te poetsen - geen gezicht natuurlijk.
Ik zal jullie een update geven van onze laatste 10 dagen in Vietnam. Gezien het nogal wat tijd kost om alles te vertellen wat we meemaken, ga ik nu alleen de ECHT interessante gebeurtenissen vertellen.


7 jan. Vanochtend trok Nikola met veel gemopper en gebrom zijn (enige) lange broek aan: 'Boh, deze broek stinkt echt naar vis'. Als we de broek nader inspecteren, concluderen we dat hij vast een of ander vissausje gemorst heeft op zijn broekspijp. Bij Niko valt er regelmatig wat tussen kaai en schip met die stokjes, dus ik kijk er niet zo van op. Aangezien dit zijn enige broek is en het fris is, zit er niks anders op dan de broek aan te houden om te gaan ontbijten. Oké, de stank is toch nogal doordringen en ondraaglijk, dus na some sightseeing wil hij de plek met wat water uit zijn broek spoelen. Uit de badkamer hoor ik opeens 'Iel, er zit echt een heel smerig beest in!' En een paar seconde later roept Niko dat hij hem in de wc heeft gegooid. 'Kom kijken dan!' Als ik het beest in de wc zie drijven reageer ik nog panischer - het is echt heel vies: een blauw (van de broek)/witte, dode, rottende kakkerlak ligt in de pot. De kakkerlak heeft waarschijnlijk het loodje gelegd in zijn backpack, en hij heeft vervolgens de broek met dode kakkerlak en de daarbij vrijgekomen vieze smurrie aangetrokken. Het is dus waar wat ze zeggen - kakkerlakken stinken als je dood maakt.

10 jan. Om 10.50 uur vliegen we van Da Nang naar Hanoi. Het is maar een vlucht van anderhalf uur, maar het bespaart ons 12 uur met de bus. Het zeikt van de regen in Hanoi en de temperatuur ligt rond de 10 graden. Totaal verkleumd keren we na alweer een paar uur terug naar het hotel. We hebben eigenlijk de hele middag gezocht naar een plaats waar we warm konden zitten. Tevergeefs. In het hotel zetten we de heater maximaal aan, en we besluiten die avond opnieuw de stad in te gaan - nu met een missie: het vinden van warme kleding. Gelukkig zijn we daarvoor in de juiste wijk, want de smalle straatjes zijn bezaaid met kleine winkeltjes vol namaak jassen van The North Face (al zal geen enkele Vietnamees dit toegeven 'This original North Face'). Voor $25 koop ik een prima jas, een echte North Face Goretex. Ja ja...

11 jan. Het regent. Alweer. In de ochtend zoeken we nog een jas voor Nikola, maar zonder succes - de een is te dun, de andere weer te dik, te duur, te klein, lengte van de mouwen te kort, te zakkerig, etc. De rest van de dag brengen we al etend en poolend door. Desondanks hebben we een vermakelijke dag met z'n tweetjes. Om 21.30 worden we opgehaald met de bus om at te reizen naar Sa Pa, een dorp in de bergen helemaal in het noorden van Vietnam. Even lijkt het er op dat we de ligstoelen op de achterbank voor ons 2-en hebben, maar net voordat we vertrekken (dat is pas om 23.00, het gaat allemaal vrij traag) komt er nog een Vietnameesje naast ons liggen. De bus is duidelijk niet gebouwd voor Nederlanders: Vietnamezen zijn klein, kleiner nog dan ik ben. Veel toeristen, met name de lange Nederlanders, moeten de gehele reis met opgetrokken knieën slapen. Nou, ik kan je uit betrouwbare bron vertellen, dat gaat behoorlijk verkrampen na een tijdje.

12 jan. Sa Pa. Om 6.15 uur maakt Niko me wakker: we moeten de bus uit, want we staan al vanaf 04.00 uur in Sa Pa. En als ik uit het raam kijk (het is al een beetje licht) staat een hele horde H'mong mensjes me aan te kijken en toe te zwaaien achter het raam. H'mong is een traditioneel bergvolk en dragen prachtige kleding. Zodra je de bus uitstapt trekken ze vriendelijk aan je mouw om te vragen of je met hen op trektocht wil door de bergen. 'Because we are cheaper then the hotel'. En als je dat niet wil, dan is het volgende wat ze zeggen 'You wanna do shopping today? Buy something from me?' Zo vroeg in de ochtend en in de kou (rond het vriespunt) zitten we daar echt niet op te wachten, maar uiteindelijk noteren we wel het telefoonnummer van twee vrouwtjes (Mama Chú en Sese) en moeten we een foto van het tweetal maken zodat we ze de volgende keer herkennen, mochten we een trip met hen willen maken.
In een klein kwartiertje doorlopen we het stadje, en om kwart voor 7 in de ochtend staan we al voor ons hotel. Veel te vroeg natuurlijk. Maar het personeel is zo vriendelijk om ons een vroege check-in aan te bieden, zodat we meteen weer in bed kunnen kruipen. We hebben een hotel met een geweldig uitzicht op de vallei en de enorme bergen erachter. En de airco heeft gelukkig een verwarm functie! Het is hier namelijk winter - wisten wij veel.
Na de lunch scoort ook Niko een goede North Face jas, en allebei nog handschoenen. Alles wat we aan warmere kleding bij ons hebben doen we aan. Maar zelfs met 6 of 7 laagjes over elkaar trekt de kou er nog doorheen. Op de scooter gaan we de bergen verder in, naar een tweetal watervallen (The Silver Waterfall & Love Waterfall). Het is ZO KOUD op de scooter! Niko zit als een soort nomaad achter het stuur met zijn handdoek over zijn mond en neus gebonden, en ik erachter gedoken. De rit is echter prachtig - de vergezichten zijn ongekend en we spotten enkele hellingen met rijstterrassen. Het is nog een flinke klim naar de Love Waterfall en we blijken de enige te zijn die de berg in deze kou trotseren. Een goed moment om de zelfontspanner van de camera eens te gebruiken.
De bewolking is in de loop van de middag weggetrokken, en als we met bevroren tenen en pegels aan onze neus het hotel binnenstappen, schijnt er een lekker zonnetje op het balkon. Zittend met een warme kop thee en enkel een trui aan, en zicht op de bergen en de groene vallei, doet me denken aan de wintersportvakanties, heerlijk! Wie had gedacht dat we deze omstandigheden in Zuid-Oost Azië zouden meemaken. Ik niet!

13 jan. Trekking Day. Gisteren hebben we toch contact opgenomen met H'mong Mama Chú. Om half 10 hebben we met haar afgesproken bij de kerk voor een dagtrektocht. Ze is analfabeet, maar spreekt goed Engels. Mama Chú legt uit dat we in 4 uur de berg over gaan klimmen en via een aantal kleine gehuchtjes naar haar dorpje zullen lopen, waar ze voor ons lunch zal koken en waarna we met de scooter terug worden gebracht naar Sa Pa. Het eerste stuk is heel erg modderig (tjah, en we hebben maar één paar schoenen meegenomen en dat zijn onze sneakers), de berg is in de mist gehuld, en er is weinig te zien. Ongelooflijk dat Mama Chú dit op plastic laarsjes doet, en haar compagnon (een 19-jarig meisje) op slippers met daarin blote voeten! De twijfel slaat toe: onderling vragen we ons af of we er wel goed aan hebben gedaan om met iemand van de lokale bevolking op pad te gaan, in plaats van een door het hotel georganiseerde trektocht. Wel dus!! Als we op de top zijn en afdalen aan de andere kant van de berg, is het uitzicht adembenemend. De mist is opgetrokken, de zon is doorgebroken, en er is zo veel te zien onderweg. Mama Chú, 46 jaar, moeder van 7 kinderen, loopt de route dagelijks met toeristen. Ze vertelt honderduit over de dingen die we om ons heen zien en over haar kinderen. We mogen haar van alles vragen, echt heel erg leuk en interessant. We passeren hutjes, smoezelige kindertjes, waterbuffels, rijstvelden, en reusachtige bamboeplanten. En de vallei is bedekt met rijstterrassen - het is schitterend. Om half 2 bereiken we haar huisje: het is een houten hut met de kieren erin, de vloer is van zand, de keuken bestaat uit een vuurplaats, en de familie slaapt in een andere kamer op houten bamboe-latten. Het is onvoorstelbaar hoe primitief deze mensen nog leven, en dat in deze kou. Wel ontdek ik dat ze elektriciteit hebben voor een lamp (al doet deze het vandaag niet) en voor het opladen van de mobiele telefoons, dat dan weer wel.
Op het vuurt kookt Mama Chú samen met haar dochter wat noodles, groentes, een gerecht met ei, en rijst. Aan een klein tafeltje en mini krukjes eten we de lekkere warme maaltijd temidden van haar gezin. Een heel bijzondere ervaring! Achterop de motorbike worden we aan het eind van de middag terug gebracht naar Sa Pa - een zenuwslopend ritje.

Nacht van 13 op 14 jan. Het plan: om 21.00 uur zouden we door de slaapbus opgehaald worden, welke ons terug zou brengen naar de hoofdstad Hanoi om ons om 06.30 uur wakker te maken en vrij te laten.
De werkelijkheid: de bus is een uur te laat (en als temperaturen rond het vriespunt liggen, zonder goede winterkleding, dan is een uur héél lang), niet op de afgesproken plaats (wat voor ons een takkeneind lopen naar het busstation betekent) en daardoor al helemaal vol met mensen, waardoor we de twee rotste plekken toegewezen krijgen: in het midden schud je bij iedere kuil in de weg bijna uit je stoel. Twee Nederlanders die we al eerder ontmoet hebben, Ruud en Larissa, zitten ook in de bus, en toevallig ook Ruud's 73-jarige Oom. Na nog eens een half uurtje vertrekt de bus dan eindelijk. En ik voel me toch een wind opsteken... Staat het noodluik in het dak - recht boven me - nog open! Maar ik krijg het niet dicht, ook niet met hulp van Niko of de Nederlanders. Dit leidt tot een hillarische toestand, want de Oom roept gewoon in het Limburgers dialect naar voren 'Ey, chauffeur, het dak staat open', 'Chauffeur STOP de bus', en wij vallen hem bij hahaha. Maar nee, de chauffeur rijdt stug door, en pas nadat ik behoorlijk stennis heb geschopt voorin bij de bestuurder (No English - is het enige antwoord wat ik van ze krijg) gaat de bijrijder mee naar achteren om het dak te dichten. Nu kunnen we dan slapen.
Om 02.30 springen plotseling de lichten aan in de bus - we rijden Hanoi in. Met veel bravour (de muziek schalt door de speakers en de chauffeur loopt schreeuwend door het gangpad 'You, OUT! Hanoi, you get off bus' en blijft dit herhalen) worden we op straat gegooid. Alle passagiers stribbelen tegen - dit kan toch niet? We kunnen toch niet om 03.00 's nachts op straat worden gezet, terwijl we nergens heen kunnen en alles gesloten is? Wel dus. Want de bestuurder zet alle bagage pontificaal op straat. Niko en ik besluiten naar ons hotel te gaan waar we eerder in Hanoi hebben geslapen, iets beters weten we niet. De taxi die we pakken blijkt ook nog een corrupte: in plaats van 8 km afstand zoals de taxichauffeur aangeeft, ligt ons hotel om de hoek (Ja, weten we veel...). De Vietnamees maakt voor de show even een blokje om - hij slaat rechts af, gaat rechts, rechts en nog eens rechts - om vervolgens een belachelijk hoog bedrag voor die drie minuut durende rit te vragen. Omdat we daar niet mee instemmen loopt de situatie wat uit de hand. Gelukkig heb ik ondertussen op de deur van het hotel geklopt, en de bewaker komt tussenbeide en handelt het af. De rest van de nacht/ochtend proberen we wat te slapen in de ontvangsthal op enkele stoelen. Super dit.

15 jan. Gisteren hebben we na aankomst in Hanoi meteen de bus en boot naar Cat Ba Island genomen. Slopend hoor, want we arriveren pas laat in de middag. Vandaag huren we een scooter om het eiland te verkennen. Na wat tussenstops voor foto's en warmte-maatregelen (ter bescherming tegen de wind ducktape ik de mouwen van Niko's fleecevest dicht. Hierbij wil ik alle toekomstige backpackers aanraden een rol ducktape mee te nemen: waar dat al niet handig voor is!) arriveren we bij de ingang van Cat Ba National Park. Het is stralend weer en inmiddels 20 graden. Vijftig minuten klimmen we naar de top van één van de honderden bergtoppen, en het uitzicht is geweldig! Het is een klein rotsplatform op het hoogste punt van het eiland. Overal waar we kijken zien we met jungle begroeide bergtoppen. Super goed dat ze dit gebied beschermen.
Daarna rijden we via een mooie route langs de kust terug naar het stadje, en belanden vervolgens op een rustig strandje om de laatste zonnestraaltjes op te vangen. Die avonds brengen we, net als de avond ervoor, door in een populaire kroeg vol backpackers en bekenden (de Nederlanders en de Duitsers zitten ook in Cat Ba). Erg gezellig!

16 jan. Een busje haalt ons in alle vroegte op bij het hotel voor een boot- en kajaktour in de baai. Lan Ha Bay - gelegen in Halong Bay - is één van de zeven wereldwonderen geloof ik. Het is echt heel bijzonder, met rotsen die als kaarsen uit het water steken, bergen begroeid met jungle, smalle (zee)watertjes en grotten. De eerste anderhalf uur varen we met een wat grotere boot naar een geschikte plek om te kajakken. We passeren twee drijvende dorpen - ongelooflijk hoe die mensen daarop leven. Er is zelfs een drijvende supermarkt.
Het is heerlijk weer, het water is spiegelglad en erg helder. Met de kajaks roeien we naar rustige, verborgen Lagoons, temidden van groene bergen en rotsen. We zijn met drie kano's: wij samen in een tweezits kano, een Frans koppel, en een Nederlands meisje samen met de gids. De gids spreekt goed Engels en vertelt van alles over het ontstaan van deze baai en de manier waarop het gevormd is. Ook zien we 2 soorten wilde apen (van een afstandje, we zitten nog steeds in de kano), namelijk de Red Face monkey en zelfs één beschermde/bedreigde Lungar aap (een zwarte aap met witte bakkebaarden). We varen door verschillende kleine grotten, die ons op nog mooiere plekjes brengen in de baai. De laatste grot is zeker 15 meter lang en pikdonker omdat je het einde niet kan zien. Met een licht op een band om ons hoofd manoeuvreren we door de grot. Na een Vietnamese lunch op de grotere boot verplaatsen we naar een andere locatie, waar we mogen zwemmen naar verlaten strandjes en nog mogen kajakken. Een heerlijke dag vol zon en leuke gesprekken met de tourmaatjes.

17 jan. Laatste dag in Vietnam. We reizen terug naar Hanoi en vanaf daar vliegen we vanavond naar de Filipijnen!!!

20 jan. Het is me nog niet gelukt om de blog online te zetten, dus ik voeg er nog maar even een stukje aan toe. Onze verdere reis afgelopen zondag (18e) van Manila naar Cebu (by flight) en van Cebu naar Malapascua is niet geheel vlekkeloos verlopen, met veel oponthoud en gedoe. Helaas is om 18.00 uur de laatste boot naar het kleine eilandje Malapascua al vertrokken, dus zijn we genoodzaakt om een kamer te zoeken in de buurt van de haven. Maar het dorp is echt een gat temidden van het platteland, zonder accomodaties voor toeristen of restaurants. Het kost ons nog eens anderhalf uur om een slaapplek te vinden, waarna nergens meer eten te krijgen is. Eén snackbar is open, waar we de aller smerigste hamburger eten die we ooit geproefd hebben. In ieder geval niet met een lege maag naar bed.

Zondag de 19e pakken we vroeg in de ochtend een boot naar Malapascua. Of ja, eerst een roeibootje, dan een grotere Bangka (typisch Filipijnse bootjes, witgeverfd met aan beide kanten bamboe drijvers) en vervolgens weer een klein bootje om aan het strand te komen - en voor alle 3 de ritten vragen ze natuurlijk veel te veel geld. Het is soms zo vermoeiend en oneerlijk dat iedereen maximaal van ons wil profiteren.
Het eiland is werkelijk schitterend en het water is lichtblauw! Wat wel meteen opvalt is de enorme schade die de orkaan Jolanda een jaar geleden heeft aangericht: alle palmbomen zijn afgebroken of half zonder bladeren, huizen ingestort en schijnbaar zijn veel riffen verwoest. Zonde hoor. We hebben mazzel, want afgelopen 3 weken zijn hier ook weer twee tyfonen geweest en veel slecht weer, maar nu het 30 graden en strak blauwe hemel. Verder is het eiland back to basic, met beperkte stroom, nauwelijks wifi (ik heb nu wel één wifi plekje gevonden) en koude douches. 's Middags snorkelen we op vier plekken rond het eiland - ik zie prachtige visjes en een Spanisch dancer (dat hoor ik later van de duikinstructeur, een heel gek zeewier-achtig beestje) en soms mooie stukken koraal, maar er is ook veel dood koraal. Ik kijk heel erg uit naar onze eerste duikervaring!
Vandaag, 20 jan, doen we het theorie gedeelte van onze Open Water Padi, en morgenvroeg gaan we eerst 2 duikjes doen in de 'pool' - ondiep water om alle technieken te leren. In de middag mogen we twee echte duiken gaan maken. In totaal gaan we komende dagen 4 duiken doen voor de Padi, een 'more advanced dive' om de treasure shark te zien, en een fun dive. Malapascua staat bekend om haar treasure shark: een ongevaarlijke haai met een hele lange staart. Ik ben benieuwd of we die gaan zien!